يك سال پس از تبعيد حضرت امام(س) به ترکيه، دولت ايران به دولت ترکيه پيشنهاد مي‌کند قرارداد مربوط به نگهداري امام(س) در تبعيد را تمديد نمايد، اما دولت ترکيه نمي‌پذيرد و مسؤولان آن مي‌گويند: «اگر ما قبلا موقعيت امام(س) را متوجه شده بوديم، از ابتدا اين کار را نمي‌کرديم» ؛ زيرا از اطراف و اکناف جهان، بخصوص کشورهاي اسلامي، به ترکيه تلگراف مي‌زدند و خواستار سلامتي ايشان بودند و رييس جمهور ترکيه فهميده بود که ايشان از محبوبيت فوق‌العاده‌اي در بين مردم برخوردار است. لذا، مجبور مي‌شوند ايشان را از ترکيه به جاي ديگري منتقل کنند. اما نمي‌توانستند اجازه دهند که به ايران تشريف بياورند، چون طرفداران امام(س) فعالتر از گذشته، مشغول زمينه‌سازي يک قيام بزرگ بودند. ايشان را سوار هواپيما مي‌کنند و داخل هواپيما گذرنامه‌هايشان را به آنها تحويل مي‌دهند؛ وقتي هواپيما به زمين مي‌نشيند، به آنها مي‌گويند: شما در فرودگاه بغداد هستيد. امام پس از پياده شدن، هيچ کس را پشت سر خود نمي‌بينند، هر کس به دنبال کار خود مي‌رود و آنها در تنهايي مجبور مي‌شوند فکري براي خود بکنند.

خاطرات خانم فريده مصطفوي، کتاب يادها و يادمانها، موسسه تنظيم و نشر آثار امام خميني، جلد2، ص383